Niektóre aspekty wychowania fizycznego
a mini siatkówka w Szkole Podstawowej nr 9.

"Wychowanie fizyczne wg uznanych metodyków wychowania fizycznego polega na dokonywaniu zmian w świadomości jednostki i dotyczy takiego ukształtowania pozytywności, dzięki którym uczeń, a w przyszłości dorosły człowiek będzie chciał i umiał dbać o swoje ciało, sprawność i zdrowie przez całe życie". Tyle teoretycy metodyki wychowania fizycznego. Teraz proponuję trochę spostrzeżeń praktycznych w wydaniu nauczyciela wychowania fizycznego z zaprzyjaźnionej szkoły podstawowej z "granatową trójką". Od czasu powstania gimnazjum rokrocznie absolwenci naszej placówki udają się na dalsza edukację do gimnazjum mieszczącego się w tym samym budynku i korzystającym z tej samej sali gimnastycznej. Podstawowe umiejętności nabyte w naszej placówce doskonalą w następnym etapie edukacyjnym w gimnazjum nr 3.

W zakresie moich obowiązków na bieżący rok szkolny znalazło się kształcenie klas młodszych w ramach wychowania fizycznego, w wymiarze jednej godziny tygodniowo we wszystkich klasach drugich i trzecich. Wymogiem postawionym mi przez dyrekcję było w miarę możliwości prowadzenie lekcji na "dużej" sali gimnastycznej w ramach "oswajania" z warunkami lokalowymi w "starszych" klasach szkoły podstawowej. Jako trener piłki siatkowej nie przepuszczam żadnej okazji do nauki i zainteresowania młodszych dzieci szkolnych tą piękną dyscypliną sportu. Mam nadzieję że przyczyni się to do jeszcze wyższego poziomu tej dyscypliny najpierw w naszej szkole, a następnie w gimnazjum. W tym miejscu chciałabym przypomnieć współpracę między naszymi szkołami, polegającą na wychwytywaniu talentów siatkarskich, mogących dalej rozwijać się pod skrzydłami nauczycieli wychowania fizycznego w gimnazjum nr 3. Kolejny rok z pewnym żalem ale i radością oddaję swoich uczniów do klas sportowych gdzie mogą kształtować umiejętności z wybranych dyscyplin sportowych. Z radością obserwuję postępy jakie są udziałem naszych absolwentów w rozgrywkach międzygimnazjalnych w piłce siatkowej i nie tylko. W tym miejscu chciałabym pochwalić się osiągnięciami moich podopiecznych w rozgrywkach mini piłki siatkowej szkół podstawowych w Ełku. W ramach wyżej wymienionych rozgrywek uczennice klas szóstych zajęły pierwsze miejsce i awansowały do następnego etapu, który odbędzie się już 2 marca w szkole podstawowej nr.3 przy ulicy Grodzieńskiej w Ełku. Wyżej wymienione rozgrywki "nasze siatkarki" zakończyły na miejscu drugim awansując tym samym do rozgrywek regionalnych. Tyle na temat pochwał obecnych klas szóstych.

Wracając do aspektów wychowania fizycznego na etapie szkoły podstawowej i nauki minisiatkówki w wieku 8-13 lat. W tym okresie rozwoju mięsnie dzieci szybko grubieją, co powoduje ogólne wzmocnienie aparatu kostno-więzadłowego. Powoduje to znaczne usprawnienie funkcji oddychania i krążenia. Dzieci posiadają olbrzymie zasoby energii, które warto i należy wykorzystać do kształtowania określonych cech motoryki potrzebnych do opanowania poszczególnych elementów gry w mini piłkę siatkową. Zaczynając od klas młodszych warto spróbować wykształcić u dzieci nawyk aktywnego spędzania czasu i higieny osobistej jako swoistą odpowiedź na coraz powszechniejsze uzależnienie dzieci od gier komputerowych i objadania się chrupkami przed telewizorem. Prowadzi to do otłuszczenia młodego organizmu, niewydolności fizycznej i złych nawyków pozostających na całe dorosłe życie. Treningi piłki siatkowej (i nie tylko) zaspakajają u dzieci m.in.:

- potrzebę stymulacji, budzenia, podniecenia- czyli podstawową potrzebę tkwiąca w każdej jednostce.
- potrzebę doskonalenia- czyli dążenia do uzyskania kompetencji w działaniu, motywuje to dzieci do uczenia się nowych umiejętności, dzięki własnemu wysiłkowi i zaangażowaniu.
- potrzebę przynależności- opiera się na naturalnej potrzebie przynależności do grupy społecznej.
- potrzebę "pokazania się" od jak najlepszej strony w grupie rówieśniczej i zaimponowania nie tylko kolegom, ale i dorosłym.

Ambicją wszystkich nauczycieli wychowania fizycznego jest zainteresowanie jak największej ilości dzieci sportem i wypracowanie nawyku codziennej atktywności fizycznej nie tylko w zakresie "pracy dłoni i żuchwy". Dobrym sposobem na osiąganie tych celów są gry i zabawy pozwalające na przyswojenie umiejętności potrzebnych w gra sportowych, ćwiczeniach gimnastycznych, biegach, rzutach itd. Ze względu na tegoroczny przydział godzin dydaktycznych prowadzę również wychowanie fizyczne w klasach drugich i trzecich, czyli tak zwanych klasach młodszych. Z "urzędu" wychowanie fizyczne prowadzone jest tam na bazie wspomnianych gier i zabaw. Okazuje się , że dzieciom szybko nudzą się znane i oklepane zabawy dotąd prowadzone na tych lekcjach. Korzystając z biblioteki i pomocy dydaktycznych innych nauczycieli zaczęłam wprowadzać nowe, dotychczas nie znane uczniom zabawy przygotowujące do poszczególnych dyscyplin sportowych. Nowe techniki prowadzenia zajęć bardzo przypadły do gustu zainteresowanym. Ponieważ każde nowe przedsięwzięcie staram się "przetestować" najpierw w klasach starszych, tak samo postąpiłam i tym razem. Jakie było moje zdziwienie kiedy już po pierwszej takiej lekcji, moje "duże" klasy zaczęły domagać się częstszego stosowania tej formy zajęć nie zauważając nawet znacznej intensywności ćwiczeń. Obserwacjami swoimi podzieliłam się z innymi nauczycielami wychowania fizycznego i okazało się, że nawet klasy gimnazjalne chętniej ćwiczą przy użyciu formy zabawowej, intensywnie wykorzystując czas pracy na lekcji nie wykazując znudzenia i z radością oczekując na każdą nową zabawę. W literaturze fachowej, tak w starych jak i w nowych wydaniach, znalazłam sporo ciekawych i trochę zapomnianych propozycji przyswajania poszczególnych elementów mini piłki siatkowej. Zachęcam do korzystania z dobrodziejstw literatury fachowej jako sposób na nudę i uatrakcyjnienie zajęć wychowania fizycznego. Opisane wyżej uwagi popchnęły mnie do podzielenia się nimi z innymi pedagogami, co postanowiłam uczynić w niniejszej publikacji. Kończąc chciałabym zaapelować o częstsze korzystanie z tej formy zajęć jako atrakcyjniejszej i nie tak "oklepanej" jak forma pokazowa czy naśladowcza.

Opracowała: Agnieszka Zawadzka